The living room

Het was een gewone donderdagmiddag in april. In een steriel wit kantoor van het ziekenhuis, zat ik naast je terwijl de cardioloog het ondenkbare nieuws bracht. De woorden hingen zwaar in de lucht, jij staarde ontkennend naar de arts met enige hoop dat hij zich had vergist. Ik moest mezelf vastgrijpen aan de stoel om niet om te vallen. Wat ooit vanzelfsprekend leek, een toekomst die we samen meerdere keren hadden getekend, leek ineens ver weg. 

De feestdagen brengen licht in donkere dagen, warmte in de kou, en wat ik heel graag wil, verbondenheid in een wereld onder stress. We vieren tradities als Sinterklaas en Kerst, in samenzijn met familie en vrienden. Maar hoe vier je dit zonder je te verliezen aan de herinneringen aan degene die niet meer dicht bij ons zijn. Is het een moeilijke balans? Je wilt niet te veel aandacht geven aan het verdriet van gemis maar het is ook moeilijk om de lege stoel aan tafel te negeren. 

Rouw legt alles bloot, zonder filter, zonder bescherming. Het is puur, het is eerlijk en het is pijnlijk. Het zet een spotlight op emoties die je liever verborgen houdt. Emoties waarvan je misschien niet eens wist dat ze zo diep zaten. Tijdens rouw voel je verdriet, maar ook boosheid, schuldgevoelens, angst en soms zelfs opluchting. Deze emoties kunnen intens en overweldigend zijn, net als de fysieke gevolgen: slapeloosheid, vermoeidheid en een lichaam dat constant spanning met zich meedraagt. 

Fietsen verleer je niet, lopen net zo min. Talen, ooit geleerd op school, lijken soms even weg, maar komen snel terug wanneer je in het land bent waar ze deze taal spreken. Spring in het water en je zwemt. We leren doordat onze hersenen nieuwe verbindingen vormen. In ons leven leren we veel door te herhalen. De neurale verbinding versterkt, waardoor we informatie beter onthouden, “oefening baart kunst”.